Patronem wytwórców guzików jest św. Mikołaj, ale dzień guzika obchodzimy 12 grudnia, bo guziki dawniej liczyło się tuzinami i stąd ta data.
Historia guzika jest bardzo stara, bo liczy sobie około 5 tysięcy lat. Najstarsze naszyte na ubrania muszle, których funkcje interpretuje się jako guziki, znaleziono w Mohenjo-Daro (dzisiejszy Pakistan). Przez wieki guzik pełnił jednak rolę głównie dekoracyjną. Dopiero w XIII wieku na terenie Europy zaczęto stosować guziki i dziurki jako przedmiot spinające dwa fragmenty ubrania (wcześniej stosowano pętelkę zamiast dziurki) i to z wielkim rozmachem, niektóre średniowieczne suknie ponoć miały 200 przyszytych guzików. W XVI wieku guziki ze złota, kości słoniowej i drogich kamieni stały się wyznacznikiem statusu społecznego. Od 1830 roku guziki zaczęto produkować na skalę przemysłową z metalu, rogów kości zwierzęcych, masy perłowej, szkła i porcelany. Plastikowy guzik, do dziś niezwykle popularny, który wyparł większość produktów z materiałów organicznych i ceramicznych, rozpoczął swoja karierę w XX wieku.
Chociaż guziki coraz częściej zastępowane są zatrzaskami, zamkami i haftkami to jednak wciąż mają swoich wielbicieli i kolekcjonerów.
W naszym Centrum Kształcenia i Wychowania OHP W Szczawnicy – Jabłonce, na zajęciach wykorzystaliśmy guziki w nieco inny sposób. Stworzyliśmy obraz wyklejony guzikami, zagraliśmy w grę w guziki, powstały także ozdoby choinkowe z racji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia. Na koniec wychowankowie poznali nietypową „zabawę” z użyciem nici i guzika.
Gromczak Agnieszka
