W dniu 28 maja grupa uczestników gliwickiego Hufca udała się wraz z kadrą wychowawczą na wycieczkę do zabytkowej kopalni srebra w Tarnowskich Górach. Na miejscu czekały na nas przeróżne turystyczne atrakcje, które zostały nam zaprezentowane przez dwoje wspaniałych przewodników. Zwiedziliśmy muzeum z fascynującymi eksponatami. Zjechaliśmy windą do kopalnianych podziemi. Spacerowaliśmy korytarzami i chodnikami. Dla wielu z nas, ze względu na ich wysokość, wiązało się to z częstymi kolizjami ze sklepieniem. Oglądaliśmy ekspozycje związane z pracą dawnych górników, a była to praca niezwykle ciężka.
Wędrówka śladami Skarbnika i dawnych górników była urozmaicona spływem łodziami trasą zalanej sztolni.
Podczas wycieczki mogliśmy obserwować zaskakująco piękne geologiczne twory natury. Wyrobiska, zwałowiska, urokliwe zakątki niczym z baśni.
Poznaliśmy też nieco historię miasta Tarnowskie Góry, które jest położone na północnych krańcach Górnego Śląska miasto od XVI wieku było jednym z najważniejszych ośrodków przemysłowych tej części Europy. Powstanie i sławę zapewniło mu górnictwo rud srebra, ołowiu i cynku. Już sama nazwa miasta zdradza jego wielowiekowe związki z górnictwem. „Gory” w czasach staropolskich oznaczały bowiem kopalnie. Również herb, w którym widnieją narzędzia górnicze - pyrlik i żelozko - określa jednoznacznie, czym zajmowali się mieszkańcy osady. Pierwszy okres pomyślności Tarnowskich Gór wiązał się przede wszystkim z produkcją ołowiu oraz srebra i trwał do początku XVII w. Uważa się, że eksportowany ołów tarnogórski miał pośredni wpływ na rozwój międzynarodowego handlu i ogólne ożywienie gospodarcze kontynentu. Z kolei srebro trafiało aż do Chin, które potrzebowały go do produkcji monet.
Dowiedzieliśmy się, że pod koniec XVIII w. kiedy druga era górnictwa wiązała się z wydobyciem złóż na dużą skalę w państwowej kopalni Fryderyk, Tarnowskie Góry zapracowały na swoje stałe miejsce w dziejach rewolucji przemysłowej, m.in. poprzez wczesne zastosowanie techniki parowej do odwadniania podziemi (od 1788 r.) oraz wielkości miejscowej produkcji cynku, która w XIX wieku stanowiła niemal połowę globalnego zapotrzebowania na ten surowiec. W ciągu kilku stuleci na obecnych terenach miasta wydrążono około 20 tysięcy szybów, 150 kilometrów chodników i kilkadziesiąt kilometrów sztolni odwadniających. 9 lipca 2017 r. podziemia te wraz z systemami odwadniania, infrastrukturą wodociągową, a także licznymi krajobrazami kulturowymi, trafiły na listę światowego dziedzictwa UNESCO, co nasi przewodnicy z wielką dumą powtarzali.
Dwugodzinny spacer dostarczył również naszym uczestnikom porcję ruchu fizycznego, relaksu po stresie związanym z egzaminami ósmoklasisty oraz sporo okazji do szczerego śmiechu.
Uczestnicy naszego Hufca oraz jego kadra bardzo poleca tą wyjątkową atrakcję turystyczną, która wymaga tylko ciepłej odzieży, wygodnego obuwia, kasku na głowie oraz chęci poznania historii naszego regionu.
Katarzyna Krosny
